… noteer ik maar tussen aanhalingstekens, want ik heb het woord ‘arentrekker’ zelf verzonnen. Van dit ding bestaan verschillende foto’s, waarschijnlijk van verschillende exemplaren. Interessant is dat die exemplaren sprekend op elkaar lijken. Er zal ooit eens een imker geweest zijn die een reeks vervaardigd heeft, neem ik aan. Maar wat is het? Het is een gereedschap waarmee de vlechter aren verwijdert uit de vlechtbos. Ik weet dat heel zeker omdat korflegende Kees van Holland dat ooit via zijn vrouw Wil liet weten op bijenhouden.nl.
Ik herinner mij dat iemand op dat forum een onderwerp begon naar aanleiding van een foto met daarop allerlei imkergereedschappen uit een of andere nalatenschap. Dit toestel werd aanvankelijk als ‘vlechtring’ geïdentificeerd, dus een ring waarmee de vlechter de vlechtbos tijdens het vlechten telkens op dezelfde dikte houdt. Die verklaring overtuigt niet, omdat je dan blijft zitten met dat handvat en die opening. Die twee zaken maken in dit verband een nogal overbodige indruk. Bovendien zijn vlechtringen of manchetten met een lichte trechtervorm praktischer en bovendien zijn die heel gemakkelijk vervaardigd, bijvoorbeeld van hout of bot. De moeite van het nauwkeurige smeedwerk kan de vlechter zich makkelijk besparen.
Dat handvat en die opening maken duidelijk dat Kees gelijk heeft. Stelt u zich voor dat u druk zit te vlechten. Het roggestro is niet ‘geschoond’, dus alle blaadjes en aren zitten er nog aan. Terwijl u weer een reeks steken aanbrengt, komen er aren in zicht. Die aren wilt u niet meevlechten. Dat zou rare verdikkingen opleveren en wellicht maakt dat de korf kwetsbaar voor muizenvraat.
U pakt de arentrekker bij het handvat en u slaat de ring om de vlechtbos; vandaar die opening! Dan schuift u de ring door over de vlechtbos tot vlak onder de eerste aar. Dan pakt u de aar en die knakt u om de ring. U geeft een ruk en hij is los. Zo gaat u door tot alle aren eraf zijn en u weer verder kunt vlechten. Deze verklaring lijkt mij volkomen redelijk en geloofwaardig. Wie wel eens korfvlecht met ongeschoond stro herkent het probleem en dan zijn de argumenten voor de juistheid van mijn bewering op.
U zou ook, voorafgaand aan het vlechten, in alle rust met een schaartje de aren kunnen verwijderen, zoals Johan Wichink doet. Een beetje zen misschien, maar korfimkeren is wel vaker zen.
Wie ooit met alle geweld een fysiek exemplaar in handen wil houden, kan terecht bij de Bijentelersbond Lanaken in Belgisch Limburg. Het museumpje in Lanaken heeft er geen, maar er zou volgens curator Achiel Geurts toch ergens bij een van zijn vrienden zo’n ding te vinden moeten zijn. Maar ach, een foto is eigenlijk wel genoeg.
Dit bericht heeft één reactie
Bart,
Ik vindt ook dat dit ding als arentrekker ver gezocht is, met een mes deden ze dat vroeger wel terwijl ze aan het vlechten waren, zelf doe ik het zoals je zelf al aangeeft met een schaar en verwijder eerst al de aren van het stro om het zo mooi in bussles te leggen gereed om te vlechten. Mijn leermeester vroeger was al een oude man geboren in 1898 en die heb ik nooit iets horen zeggen over een arentrekken en geloof me die kon pas echt vlechten. Wel sprak en heb ik die zelfs nog gehad van een bandschaaf en allerlei priemen en ringen zowl van zink als van hoorn. Mijn mening is dat uw apparaat wel is thuis zou kunnen horen bij een rietdekker. Vraagje plaats de foto is op de site Facebook van het “Oude Boerenleven ” in Nederland daar staan dikwijls allerhande dingen op om te vragen wie het kent.